Zeven.

Dit jaar zou het beter gaan. Ik zou sterk zijn en mijzelf niet verliezen in oeverloos verdriet. Niet zoals al die vorige jaren terugkeren naar dat intense missen. Niet weken op voorhand onrustig zijn omdat 'de datum' dichterbij komt.

Maar kijk, dat is ook dit jaar niet gelukt.

Zeker, het plotse overlijden van Michael Goolaerts, zo anders maar ook zo herkenbaar, haalde oude, oppervlakkig geheelde wonden weer open. Maar het zijn de mijlpalen die het hem doen. Het besef dat jij de voorbije weken weer zoveel mijlpalen hebt gemist. En dat wij jou hebben gemist bij het bereiken van elk van die mijlpalen. Eerlijk? Dat. Went. Nooit.

Loïc die zijn eerste eigen koersfiets koopt en de blik van verrukking op zijn gezicht als we de fiets gaan ophalen bij Godefroot. Alizée die haar eerste communie doet en die met haar stralende glimlach het slechte weer doet vergeten. "Ons moeder" die met pensioen gaat en een superleuk feestje geeft.

Telkens weer heb ik aan je gedacht, telkens weer heb ik je erbij gedacht, want ik mis je, broerke, altijd en overal.

Dikke kus van je zus.


Reacties

Populaire posts